sa yumaong karakter ni angel

My brother told me to download this song a few weeks ago. Now, I can't get it out of my head. Love the lyrics, parang tula. Although at the part about Ding,I thought the song was going to be a bit malicious hehe. But I was wrong. Nakakatuwa. Just thought of sharing it with everyone.

Baka matagal na rin ang kantang ito, ngayon ko lang nalaman hehe. Enjoy.

Narda
by: Kamikazee

Tila ibon kung lumipad, sumabay sa hangin ako'y
Napatingin
Sa dalagang nababalot ng hiwaga.

Mapapansin kaya sa dame ng yong gingawa
Kung kaagaw ko ang lahat may pag asa bang makilala ka

Awit na nananawagan, baka sakaling napakikinggan,
Pag ibig na palaisipan sa kanta na lang idaraan
Nag aabang sa langit, sa mga ulap sumisilip
Sa likod ng mga tala,kahit sulyap lang darna

Ang swerte nga nman ni ding, lagi ka nyang kapiling
Kung ako sa kanya niligawan na kita
Mapapansin kaya sa dame ng yong gingawa
Kung kaagaw ko ang lahat may pag asa bang makilala ka

Awit na nananawagan,baka sakaling napakikinggan,
Pag ibig na palaisipan sa kanta na lang idadaan
Nag aabang sa langit, sa mga ulap sumisilip
Sa likod ng mga tala,kahit sulyap lang darna

Tumalon kaya ako sa bangin,para lang iyong sagipin
Ito ang tanging paraan para mayakap ka
Darating kaya sa dame ng ginagawa
Kung kaagaw ko sila paano na kaya?

Awit na nananawagan,baka sakaling napakikinggan,
Pag ibig na palaisipan sa kanta na lang idadaan
Nag aabang sa langit, sa mga ulap sumisilip
Sa likod ng mga tala,kahit sulyap lang darna
Nag aabang sa langit, sa mga ulap sumisilip
Sa likod ng mga tala,kahit sulyap lang darna

lost in the middle of a war

You should have known better. You're old enough to do what is right. Unless, continuous flirting with her is your definition of what is right.

If that's the case, then that makes me a good daughter. Which is a lie by the way, and I know that. You don't have to shove it right in my face every time.

You never hesitated to snatch the phone from her, as if it was a candy both of you were trying to fight over. I wished it was just plain, sweet candy. But as the struggle got out of hand, the candy became a bomb that I know would soon explode.

So, I closed the door. I confined myself to a corner of the room and pretended as if nothing happened. Or is going to happen. Which ever comes first. I stared on the glare coming from the laptop's monitor. There was no one to turn to, but to glue my attention on the laptop and pretend that the 5th season of the American Idol was entertaining me. Asking for help was hard enough to do. Feeling helpless was much worst. I was fooling myself again.

You killed her. Like the many times you did before. You killed her last December, two years ago, and since then, it never stopped. And most of the time I thought, would it help if I place the matter in my own hands?

But I would never do that. Revenge is but sweet for a certain time. Sooner, I will regret what I would have done. And I would never resort to your level. Never. Never.

* * * *

I'm sorry if all I could do is hug you like a puppy wanting to be cuddled.

That's all I can do, because I want to be tough for you.

If I speak, tears would roll down my face, and you'd lose all the strength you'll need.

I'm sorry if I wasn't good enough for you. Believe me, I regret it every single day.

* * * *

>>>>Pardon the emotional outburst. Thanks writing (as if it is a real, human being) for always consoling me. You never failed to be there. If only you exist. :(

kay marlon, sa kanya na di ko nakilala

Isa na namang buhay ang ibinuwis ng salitang "kapatiran."

Hindi ko naman siya gaanong kilala. Marahil ay isa siya sa libong estudyanteng nakakasalubong ko sa daan, tuwing dumadaan ako sa CEM, o di kaya'y paminsan-minsang nakikitang nakatambay sa ilalim ng puno kasama ang kanyang mga orgmates.

Hindi ko na matatandaan pa ang kanyang mukha. Dahil ang mukha ng tao ay lumilipas lamang sa ating paningin na parang aninong walang pagkakakilanlan. Ang mukha nila'y tatatak lamang sa ating isip kapag nagsilbing tulay ang salitang "Kamusta?," "Hello!" o di kaya'y "San ka?" Sa mga katagang iyon saka sila nagiging parte ng pang-araw-araw nating kinagisnang gawin: ang mabuhay.

Ngunit tulad ng mukhang lumilipas lamang sa ating paningin, ganoon din ang buhay.

Hindi ko kilala si Marlon Villanueva. Maliban na lamang sa isang text na nabasa ko nang nasilaw ang aking mga mata sa sinag-araw ng Arizona. Alas-siyete o alas-otso ng Linggo ng umaga. Panibagong araw na naman sa bagong bansa. Ngunit ang balitang natanggap sa cellphone ay tila inihatid ng mamang nagtitinda ng pandesal sa umaga (with the matching potpot and all).

Brrrrttt....Brrrrttt... (hindi *tootoot* *tootoot*, dahil naka-Silent ang phone ko)

"Marlon Villanueva, 04,AgEcon, a member of the UPJES,

died in the APO initiation last nyt. Let us pray for the repose

of his soul. CEM students will be wearing white on Monday. Let us

join them by wearing white in this time of grief."

(hindi eksaktong message, dahil nabura ko na pala sa inbox ang text. Ito lamang ang pagkakatanda ko sa kanya)

Naaasar ako sa sarili ko dahil bumalik ako sa pagtulog ng umagang iyon. Tinakluban ko ang aking ulo ng unan. Nag-isip-isip. Maya-maya'y bumangon uli ako upang basahin ang mensahe. Mas nakakaasar pa, ang tanging naging reaksyon ko, "Hay naku *buntong hininga* Patay nito ang APO."

Lumabas ako ng kwarto upang maghilamos. Sinabi ko sa aking mga magulang ang balitang tila matigas na pandesal na ipinukol sa aking ulo ng mamang potpot. Wala naman akong ibang mababahaginan ng balita. Wala rin silang reaksyon. Sinabi ko na lang, "Kawawa naman ang bata pa, 04 lang..."

Sumagi sa isip ko ang dorm mate kong si Khaye. UPJES member siya. Baka kilala niya si Marlon.

Maya-maya, ka-text ko ang sis kong si Alex. Nabanggit ko rin sa kanya na may nagpadala sa akin ng text tungkol sa nangyari. Sandali lamang namalagi sa aming usapan ang tungkol sa nangyari, dahil parehas din naming hindi kilala si Marlon. Wala rin kaming balita kung ano ang totoong nangyari. Dumaloy ang aming usapan sa text (tulad ng mga kinagisnan sa nakaraan, bukod sa mga quotes ng mga kaibigang unlimited, si Alex ang matiyagang nagte-text sa akin dito. Salamat kaibigan.) hanggang sa nakatulog na siya at hindi na rin ako nakapagreply. Noong araw na iyon, nakalimutan ko ang tungkol kay Marlon.

Maliligo ako. Magbibihis, at hahanapin ang aking puting damit upang suotin ito. Na kahit sa maliit na hakbang, sa pagsusuot ng puting damit, matigil na ang pagbubuwis ng buhay dahil sa distortion ng salitang "kapatiran." Baka sa tagal ng panahong nangyayari ito, damit lang pala ang solusyon.

Sana nga.

Paalam sa taong hindi ko nakilala, o marahil nakasalubong ko na sa daan ngunit hindi nagkakilanlan. Paalam sa kanya na nagngangalang Marlon Villanueva, isang estudyante ng UP Los Banos.

knock on wood

Usapang patay.

Ang laki ng nagiging problema ng mga tao kapag namamatayan. Siyempre, pera ang ugat lagi. Namomroblema ka na nga sa pera nung buhay ka, mamomroblema pa ang pamilya mo ulit sa perang pampalibing sa iyo. Siguro mas unfair ang feeling pa ng mga taong pinatay dahil rin sa pera.

Totoo nga sigurong "Money makes the world go round." Unti-unti na akong naniniwala. Minsan, naiisip ko na sana nabuhay na lang tayo sa trading ng snails and seashells. Less complicated pa siguro ang buhay.

Highschool film project namin nung third year sa napaka-demanding na Reading subject (na btw, elective pala siya) ay tungkol sa patay. Yun ang napili naming topic. Pumunta kami sa Forest Hills sa may Bayan. Funeraria/morgue ata siya.

Ako ang humahawak ng camera, at aaminin kong takot akong lumapit sa mga kabaong. Lalo na kapag may taong nasa loob na ito. Iniisip ko kasing baka bumangon bigla yung patay. Malakas ang loob kong sumilip sa kabaong kapag may taong nakatayo sa harap ko. At least kung meron mang sasakalin yung bumangong patay, siya at hindi ako hehehe.

Anyways, noon lang ako nakakita ng napakaraming kabaong. Sinabi din nila ang mga presyo at alam ko mahal silang lahat. Dinala din nila kami sa morgue, at hindi naman gaanong nakakatakot sa partikular na morgueng ito. Okay lang, hindi tulad ng laging dine-depict sa pelikula at tv shows (unless minsan ginagamit ang morgue for a dramatic scene, tulad ng iiyak ang ang babae sa namatay na boypren na nakahiga roon).

Ininterbyu din namin yung embalsamador, na hindi ko masyado marinig ang sinasabi niya dahil kinukunan ko siya. At medyo malayo ang kuha namin dahil ayaw niya i-reveal ang gwapo niyang mukha (no sarcasm intended).

Mayroon pa ata kaming isang pinuntahang funeraria, di ko lang maalala. Accomodating sila parehas at dahil gusto nila kaming tulungan sa project namin, nagbigay pa sila ng bonus sa amin: isang "How to Make-up the Dead" home video hehehe (God bless the soul).

Gabi ng Valentine's Day, magkakasama rin kaming magkakabarkada/groupmates sa sementeryo. Mag-go-ghost hunting pa nga sana kami. What a great way to celebrate the day of love. Shooting pa rin siyempre. Masaya at sana maulit uli namin sa susunod na Valentine's Day.

Natapos namin ang project, at nagustuhan naman siya ng teacher namin. Pinagalitan nga lang ako ng Nanay ko kasi nagamit ko ang pictures namin para sa opening ng pelikula. Inakala niyang yun ang mga taong namatay when it was supposed to show man's growing periods. Pero kung sa bagay, after namin i-edit parang ganoon ang naging kalabasan. Palpak talaga.

Minsan, kwentuhan namin dati ng roommates ko sa Men's Dorm (Oo, yun ang pangalan niya, pero co-ed na siya nun) kung ano ang gusto naming burol at saka pagpapalibing.

Hindi ko malimutan ang sagot ni Karen, gusto niya Hawaiian ang theme - with matching flower garlands at lahat dapat naka-grass skirt. Gusto niya lahat ng tao masaya at kapag i-eembalsamo siya, gusto niya unique position at nakangiti siya.

Kahit naman ako, magkaroon ng ganoong burol, hindi ko mapipigilan ang sarili kong tumawa at maging masaya. Pero siyempre, biro lang niya yun. Kahit na paulit-ulit niyang sinasabi yun,malay natin balang araw ganun nga ang maging motif. :)

Tuwing Abril nagbabakasyon kami sa Cavite, pista kasi. At dahil malapit lang ang mga sementeryo, uso pa ang iminamartsa ang patay. Isang beses, may inilakad na patay sa harapan namin, kumpleto sa bandang musiko, mga kamag-anak na umiiyak at siyempre ung karo ng patay.

Nakakalungkot na sana kung hindi ko lang na-recognize yung tinutugtog ng banda na paboritong kanta daw nung patay."My heart goes SHALALALALA... (plak-plak-plak)" Hay, ang Pilipino nga naman. Astig talaga. :)

Kung ako ang tatanungin, hindi pa rin ako desidido kung ano ang gusto ko mangyari sa katawan ko kapag namatay ako. Sabi ko sa Nanay ko, kapag namatay ako, gusto ko i-ke-cremate tapos ililibing. Get the best of both worlds, ika nga. Kaya lang, parang natatakot ako na ipasunog ang katawan ko. Ano kaya ang mararamdaman ng kaluluwa ko nun?

But most of all, I'm sure na gusto kong bibisitahin ang labi ko. Kahit tirikan lang ng kandila sa November 1 at birthday ko. Para naman at least may nakakaalala sa akin. Kaunting linis lang at pintura okay na sa akin yun. Ayoko namang magpatayo ng napakalaking mansion para lang doon ilagay ang aking remains. Busy na ko. Mahal. Gamitin na lang ang pera para sa mga taong buhay pa. Mapapakain pa noon ang ilang pamilya.

For now, I am considering mummification. Hmm... Pwede rin! Makapag-search nga sa net kung available ang mummification sa Pinas. Para makapag-ipon ng maaga para sa future corpse ko hehehe.

Uso na rin pala ang mga Columbarium ngayon... Decisions decisions decisions.

Mahirap daw ang mabuhay. Mahirap pa din kapag namatay. Hay naman talaga.