Tuesday, August 30, 2005

cultural night

Tuesday, August 30, 2005 0
Nakakatuwang isipin at balikan ang mga bagay na alam nating minahal natin noon pa man.

Pilit bumabalik sa aking isipan ang nangyari noong gabi sa freedompark, ilang araw bago ang cultural night. Nawa'y hindi nabago ang pananaw ukol sa isa't-isa. Bagama't alam kong hindi tayo magiging ganoon. Alam natin ang kaibahan ng trabaho sa pagiging magkakaibigan, na unang naging pundasyon ng ating samahan.

Kapwa tayo may pananagutan. maging ako'y nagkulang, masasabing nalihisang landas ng minsang nalingat. Subalit, sa araw ng cultural night, nasilayan ko pa rin sa bawat isa sa atin ang pagmamahal sa Layb - sa samahang lalong nagpaalab sa ating pagkamanunudla, o manunulat. nakakatuwang pagmasdan lamang ang isa't-isa sa atin, na kahit nagkaroon na ng maraming pagbabago sa buhay ay lumalabas pa rin ang mga katangiang nagpakakilanlan sa atin sa isa't isa. ITO PA RIN ANG LAYB. TAYO PA RIN ANG LAYB. At hinding-hindi tayo mawawala.

Ang cultural night na kamakailan lamang nangyari ay sana magsilbing pagmulat sa atin, o marahil maging inspirasyon na balang araw aymakalikha rin tayo ng mga ganoong uri ng pagtatanghal. Hindi man magarbo, makaapekto man lang sa buhay ng mga taong elbi o sa labas man.

Nakakaiyak ang pagkanta nina ilia at irvin. Nais kong lumuha noon kung hindi lang nakatutok ang spotlight ;)

Kay pinky, saludo ako sa pagiging responsable mo. Ang hirap at pagoday natutumbasan ng kaligayahan o pagngiting habambuhay na matatandaan.

Kay quel, kita man sa iyong mukha ang pagod ay patuloy pa rin ang pag-alab ng pagmamahal sa samahan. salamat.

Kay carmel at paul, isa kayo sa mga malalambing na boses ng layb na hindi kailanman nauupos ang pagpapahalaga sa samahan.

Kay dotong at vaness, ipagpatuloy ang pagsamba sa dilim - at pagcareer sa spotlight man. ;P Ang inyong presensya ang nagpatibay sa amin sa gabing iyon.

Kay kring, nadama ko ang iyong likod. At labis akong nagalak nakasama kita sa pagsamba sa dilim.

Kay blythe, hayaan nating ang hamog ng dry ice ng gabing iyon ang patuloy na magbuklod sa ating samahan. salamat kapatid.

Kay clarisse at botchok, ang pagmamahal ninyo sa layb ay sintindi ngpagmamahal ninyo sa isa't-isa. Na-felt ko. Naks. Salamat muli.

Kay jave at katalbas, alam naming ang inyong kaluluwa ay naroon.

Kay aji, salamat sa pagsuporta, na kahit sa huling mensahe ay dumating ka pa rin.

Higit sa lahat, kay kuya james, na isinaalang-alang ang propesyonpara sa gabing pag-aalayan ng layb. Sumasaludo ako sa iyo ng ilang ulit. Walang patumanggang pasasalamat. Isa ring pasasalamat sa iyong kaibigang ang pangalan ay di ko nawari. MARAMING MARAMING SALAMAT.

At sa iba pa,mabuhay kayong lahat.
Panghuli sa pinkahuli: ma'am amy, sir dennis at sir dumlao...

Hindi ko alam kung sapat bang sabihin, subalit kung hindi namin kayo nakilala, marahil wala rin ang layb bagama't mga estudyante ang halos bumubuo rito. Subalit walang estudyante kung walang guro, wala ring guro kung wala ang estudyante.

Ang aming mga natutunan, at matututunan namin sa inyo ay tumatatak sa amin,tagos sa kung ano ang natututunan sa klasroom. Di man halata subalit ninanamnam namin ito sa aming mga sariling paraan ;) Bawat paghabi ng tula ay may minsanang patumangga ng pag-alingawngaw ng inyong mga karanasan at turo sa amin, kasabay ng pangungulit ng aming mga damdamin sa pagsusulat, o pagtula.

Labis na pasasalamat sa inyong pagpalakpak noong tinawag ang layb. Ang inyong pagsuporta, pagpalakpak ang naging musika sa aming tenga (cliche ito ;D) at nagpalakas sa aming loob sa pagtuntong namin doon. Salamat po. Maraming salamat.

SAMAHANG LAYB. KABAHAGI NG ALAY TRIBU CULTURAL NIGHT. NAGANAP NOONG AGOSTO 31, 2005 SA S.U. AMPHITHEATRE.

Ito ang Layb. Tayo ang Layb. Hinding-hindi tayo mawawala. Patuloy pa rin ang pagsamba sa dilim, sa tula, sa buhay. Mahal ko kayo.

Thursday, August 11, 2005

...

Thursday, August 11, 2005 0
"Wala sa bokabularyo ko ang magalit."

Pero minsan nagbabago din ang tao, at hindi natin alam kung magugustuhan natin ang pagbabagong iyon

(Huwag kang mag-assume. Hindi ito para sa iyo. Huwag kang feeling. Move on. Would you even care? )

Friday, August 05, 2005

new line cinema

Friday, August 05, 2005 0
Ang bilis ng panahon. Parang kailan lang (Parang kailan lang, nang ang mga pangarap ko'y kay hirap abutin...) ng nagkakilala tayong pito. Kung tutuusin, nasa labing-apat o labing-dalawa ata tayo noon. Hindi ko na matandaan. Basta't ang tanging tumatak sa short-term memory kong utak ay kayong pito.

Unang araw na sumabak tayo sa NCAS ay tila nais na nating hilahin ang oras. Cliche mang pakinggan subalit yun naman talaga ang nais nating mangyari. Tuwing sasapit ang 5:30 ng hapon, nariyan na ang pangamba sa hindi malamang dahilan. Sa akin, pakiramdam ko ay kakatayin na ako. Hindi ko alam kung ganoon ding kalala iyon para sa inyo. Ganunpaman, lumipas ang isang linggo at nanatili pa rin tayo.

Pumasok ang Lunes, nawalan tayo ng pundasyon at ilang miyembro. Hindi natin alam kung ano ang gagawin. Ang dalawang linggo ay parang buwan kung lumipas. Marahil noong weekends, hindi rin tayo mapakali ng umuwi tayo sa kanya-kanyang bahay natin; sa Muntinlupa, sa Q.C., sa Antipolo, sa San Pablo o di kaya'y sa dorm lang. Hawak-hawak ang kulay sky blue na notebook (na binasagang turquoise), hindi natin alam kung paano pagugulungin ang araw sa mga palad natin. Dumaan ang Sabado, matatapos na ang Linggo, Lunes na naman. 5:30 na naman. NCAS. Aah.

Naaalala ko pa ang araw na kinailangan nating magmukhang mga totoong babae at lalaki. Isa iyon sa mga pinakanakakapagod at kakaibang araw. Natatandaan ko pa rin ang medyo murky lights ng NCAS, ang mga pillars nito na kadalasa'y ginagawa nating taguan kapag naluluha o di kaya'y napanghihinaan ng loob (o di kaya'y para magtago? hehe). Hindi ko rin maaaring kaligtaan noong biglang nawala ang apat sa atin, at hindi namin alam na 3 kung nasaan kayo naroroon. Naghihintay kami sa harap ng isang dorm/apartment; nagtataka, nag-aalala kung saan kayo napadpad. Noong hinimatay ang isa sa hindi malamang dahilan. Noong tumakbo ang dalawa sa fertility tree. Noong nakatago ang iba sa chamber at lumalabas na pula ang mata.

Ang bahay sa Raymundo. Sino ang makakalimot sa itsura nito? Na ayaw pagamitin sa atin ang CR kahit na magkasakit na tayo sa bato? Hehe. Sino sa atin ang makakalimot sa pagpa-praktis ng kanta't sayaw, kung kailan nais nating magfeeling na choir tayong kumakanta ng "Umagang Kay Ganda" at may voicing pa tayong naisip? Sino nga ba ulit ang nagsabing matutulog lamang tayo ng 5 minuto at nagising na tayo ng alas-sais ng umaga? At kung maaalala pa kaya tayo noong mga taong nakakita sa ating lumabas sa bahay with the "knowing look?"

Bigla ko muling naalala ang mahigawang 11:53pm sa KeyStrikes. Kung saan nagbakasakali tayo sa Palacasan, at nahanap natin ang "clue" sa ating layunin. Kung saan tayo napadpad: sa 4Boys, sa mga computer shops, hanggang sa huling pag-asa ay doon natin nakita ang liwanag sa dulo ng tunnel. Nakakatuwa. Nakakatawa. Naalala kong muli noong nakaupo tayo sa mga monobloc at gumagawa ng assignments, o di kaya'y noong nag-aabang tayo sa malamok na lamesa ng 4Boys at medyo nakakatulog. Pungay na ang mata subalit nagmamatyag sa mga dumadating; at hindi ko malilimutan ang mga katagang, "Hindi mapupunta sa wala ang mga pinaghirapan natin..."

Oo nga, hindi siya napunta sa wala mga batchmates.

At magpasahanggang ngayon, hindi natin pagsasawaan ang mga kwento natin tungkol sa mga naranasan natin na kahit paulit-ulit at halos kabisado na natin, ay palaging magiging bukambibig natin pag magkakasama.

Robby Benson Torres,
Kristy Ann Texon,
Anna Zoe Magallanes,
Carlo Comia,
Ma. Concepcion Macalintal,
Kristine Reyes,

JULY 24, 2005. HAPPY 1st ANNIVERSARY SA NEW LINE CINEMA AGENCY!!!!

Huli ang pagbati, ngunit mas mababagabag ako kung hindi ko ito magagawa. You're the greatest guys. Muah muah.