same poles repel

"Why do relationships have to be so hard?"

"Because the only thing harder is to be alone."

~ One Tree Hill

Siguro nga. Totoo yun. Kaya siguro tayo nagkaka-boyfriend or girlfriend. O di kaya nag-aasawa dahil mahirap mag-isa. Malungkot mag-isa.

Wait. Let me rephrase that. Hindi pala tayo. Kayo pala hehe.

Kung tutuusin, hindi naman ako namo-moroblema if I've been single for 19 years, even if half of my age have already experienced being in a relationship. Masaya naman ako kahit na consistent member ako ng N.B.S.B. Pero minsan, mahirap iwasan o iwaglit sa isipan ang what-ifs ng buhay.

Lalo na kapag naglalakad ako noon sa Carabao Park sa Los Banos, at halos lahat ng makakasalubong ko ay mga magka-holding hands, magkaakbay, magkayakap, at anu-ano pang magka- or naka-. Maiisip mo rin kung ano kaya ang satisfaction na naibibigay kapag hawak mo ng iba,kapag nakaakbay o umaakbay ka. How does it feel to be loved by a complete stranger?

Siyempre, ewan ko. Masarap lang na paminsan-minsan maging curious sa mga bagay na hindi mo pa nararanasan. At maaaring di na maranasan. Sometimes, I think maybe it has something to do with my personality, or attitude towards men. Naniniwala kasi akong aside from looks, there are really some women who have personalities that act like "men magnets," that's why it's easy for them to engage in a relationship.

As for me, siguro escapist lang talaga ako. Yung tipong kapag andyan na't nakahain, I tend to resent it dahil I start thinking about myself again. And I admit, I am selfish of my time. Siguro nature na talaga yun ng Aquarians, ang magkaroon ng oras para sa sarili and be individualistic.

Ang gulo ng emosyon. Ang gulo ng relasyon. Sana balang araw, luminaw din ang lahat.

Sa ngayon, being single is still a blessing. :)

Lss this xmas

SA ARAW NG PASKO
by: All Star Cast
from the album: Sa Araw ng Pasko

'Di ba't kay ganda sa atin ng Pasko
Naiiba ang pagdiriwang dito
Pasko sa ati'y hahanap-hanapin mo
Walang katulad dito ang Pasko

REFRAIN
Lagi mo na maiisip na sila'y nandito sana
At sa Noche Buena ay magkakasama

CHORUS
Ang pasko ay kay saya kung kayo'y kapiling na
Sana pagsapit ng Pasko, kayo'y naririto
Kahit pa malayo ka, kahit nasaan ka pa
Maligayang bati para sa inyo sa araw ng Pasko

Sa ibang bansa'y 'di mo makikita
Ang ngiti sa labi ng bawat isa
Alam naming hindi n'yo nais malayo
Paskong Pinoy pa rin sa ating puso

BRIDGE
Dito'y mayro'ng caroling at may simbang gabi
At naglalakihan pa ang Christmas tree, ang Christmas tree

CHORUS
Ang pasko ay kay saya kung kayo'y kapiling na
Sana pagsapit ng Pasko, kayo'y naririto
Kahit pa malayo ka, kahit nasaan ka pa
Maligayang bati para sa inyo sa araw ng Pasko


HAPPY HOLIDAYS EVERYONE!!!! :)

flight of the monkey

Ngayon ko lang napatunayan that I hate flying. Mas gusto ko pa siguro mag-bus para makarating kung saang lupalop ng mundo kaysa sumakay sa eroplano at umupo ng mahigit sa 12 oras.

Unang beses kong sumakay ng eroplano ay noong kaka-gradweyt ko pa lamang sa hayskul. 16 hours ang biyahe. May connecting flight yun, from Manila to Japan to U.S. Pero 16 hours?! Hindi mo na mamamalayan kung araw o gabi ka ba dumating sa destinasyon mo. Pakiramdam ng utak mo nakarating ka na sa pinakadulong layer ng atmosphere.

Siguro ang rewarding feeling sa pagsakay ng eroplano ay kapag nagta-take-off na ito. Mararamdaman mo ang paglipad sa ere, mas maswerte pa kapag nasa window seat ka. Makikita mo ang unti-unting pagliit sa paningin ng mga buildings habang papalayo ang eroplano, pati ang unting paghawi ng mga ulap rito. Subalit, kapag dumating na ang oras na puro puti na lang ang nakikita mo, hindi na exciting. Maghahanap ka na ng gagawin mo sa loob ng eroplano.

Saka siyempre, rewarding na din ang feeling na nakasakay ka ng eroplano at ilang pagkain ang tiniis ng mga magulang o kamag-anak mo para lang makasakay ka rito. Sa mahal ng pamasahe, makakabili na ko ng maraming libro at cds kaysa bumili ng ticket.

Nagpapalabas ng pelikula ang eroplano (o siguro depende din yun sa airlines na kukunin mo). Kaya langsa taas ng mga upuan, ang malas mo kapag nasa gitnang row ka dahil ilong lang ng astista ang mapapanood mo. Papakinggan mo na lang ang artista sa headphones na parang nag-error downloading codec ang movie at audio na lang ang natira.

Siguro ang pinaka-ayoko sa pagsakay sa eroplano ay ang pagkain. Sa unang pagkakataon na sumakay ako, sorry pero lasang plastik-slash-medicine-slash-artificial ang breakfast namin na sausage and eggs. Tila ba kung ano ang iniisip kong lasa ng pagkain ng mga astronaut ay ganoon nga ang natikman ko. Mas gugustuhin ko nga ang di kumain habang naroroon. Magkakasakit ata ako sa bato kapag tumagal. Hmm...Siguro papayat ako kung lagi akong sasakay sa eroplano. Hehe.

Sa ikalawang biyahe, 12 hours lang ang biyahe namin. Mas tolerable, ika nga. Dagdag pa rito ang 1 and 1/2 hours na connecting (domestic) flight papuntang Phoenix sa Arizona. Nagdala na ako ng libro sa pagkakataong ito, pero hindi ko rin nabasa. Nahihilo ako eh. Hindi ko talaga hilig ang eroplano.

Sa naturang ikalawang beses na ito, sasabihin ko ring hindi na ko medyo natuwa sa pagtingin sa labas ng bintana habang umaangat ang eroplano. Habang unti-unti nawawala sa paningin ko ang bawat gusali at mumunting ilaw na naaaninagan ko, naalala ko ang mga taong hindi ko na rin makikita habang nilalamon na ng ulap ang pagsulyap ko sa paligid. Matagal pa bago ako makabalik. Ayokong isipin, pero mukhang mas mahirap atang gawin yun.

Simula ng nanood ako ng LOST, medyo kinakabahan na rin akong sumakay. Lalo na pag nagkakaroon ng turbulence.Paano kung biglang mahati yung eroplano? Paano kung biglang sumabog? Paano kung ma-stranded din ako sa isang island? Ang daming what-ifs. Pero buti, hindi pa naman sila nangyayari. At ayoko silang mangyari, marami pa akong kailangang balikan. Marami pa akong kailangang gawin.

Nasa hotel ako ngayon, wala pang kasiguraduhan ang buhay. Palutang-lutang. Hindi naman sa nag-aabang ng grasya. Naghihintay lang ng Lunes kung kailan sisimulan ko na ayusin ang buhay ko sa bagong lugar. At sisimulan ko iyon sa paglipat sa bagong apartment at pag-aayos ng kwarto.

Ayoko nang lumipad uli. Ayoko sa mga eroplano. Ayoko maging eroplano. Ayokong laging lumilipad ang buhay ko sa anumang direksyon. Sana hindi ko laging tatanawin ang mga nais kong mangyari sa buhay ko, tulad ng mga batang tinatanaw at kumakaway sa mga eroplanong lumilipad sa langit.

Kung lilipad man ako sa susunod, dapa makapagbasa na ako ng libro at di na mahilong muli.

Welcome to Arizona, Aps.

sa wakas...

Nakakatuwang isipin na ang paglisan ang magbibigay-buhay sa blog na ito. Naniniwala na talaga ako ngayong ironic ang buhay. Tulad ng sinasabi sa isang text na kung kani-kanino na nai-forward at marahil ay natanggap mo na rin at nabasa...

I realized that life is indeed full of contradictions.

Sometimes it's crazy to be sane.

You need to fall to fly.

People suffer because you care.

You have to unlearn to know the lesson.

You have to give up because you are strong.

You have to be wrong to make things right.

Nonetheless, life's complexities are also life's source of beauty.

We should cry to laugh again, fall apart to be whole again,

and get hurt to love again...

Hindi ko mai-forward yan kasi 3 parts ang message. Pero sa hinaba-haba ng text, nasa umpisa na kaagad ang nais ipahiwatig, ika nga sa isang paragraph, ung topic sentence : Ang buhay ay isang malaking kawang ng
kontradiksyon.

Mahigit sa isang taon na rin ang blog na ito, pero kung tutuusin parang ngayon lang siya talaga naging "BLOG" na
matatawag. Kasi totoo naman. Iniisip ko mukha nga lang cluttered ang bagong layout, ang daming nakalagay, ang
daming nangyayari. Pero kung sa bagay, ganoon ata talaga ang nature ko. Cluttered. Ang daming gustong gawin
hindi naman magawa. Ang daming sinisimulan ngunit di naman matapos.

...Parang mga panahon ng hayskul na nag-away kami ng aking mga magulang dahil sa mga kursong pinaglalagay ko sa college application forms. Saan na napunta ang pakikibaka para sa pagmamahal sa sining ng pagsusulat? Hindi ko alam eh. Tinangay ng hangin. Tinangay ng realidad. Tinangay ng katotohanan. Tinangay na ng pagpapamukha sa akin ng aking mga magulang na walang kahihinatnan ang kurso ko.

Malapit na akong maniwala. Pero pilit ko pa ring hinahabol ang hanging tumangay rito. Sa librong ibinigay sa akin ni Joy at kasalukuyan kong binanabasa, sana'y mahabol ko pa ito. Magsilbi ka sanang anghel (if there's such thing) Dianne Booher.

...Parang mga panahong sinabi kong lilipat ako ng Diliman pagkatapos ng freshman year ko sa Los Baños. Na walang makakapagpabago ng isip ko. Saan na napunta ang pag-asam sa diplomang nakasulat ang Journalism bilang kurso ko? Saan na napunta ang mentalidad na "the grass is greener on the other side" (kung pwede man siyang i-apply sa sitwasyong ito)?

Nilamon na sila ng damo sa Freedom Park ng UP Los Baños. Nilamon na sila ng mga ideyang ibinahagi sa akin ni Sir Dumlao sa ilalim ng malaking kabaong. Nilamon na sila ng bawat taong nakakasalubong ko't binabalik sa akin ang ngiting ibinigay kanina pang umaga. Nilamon na sila ng mga karanasan sa Men's at Women's Dorm. Nilamon na sila
ng pagaspas ni Pegaraw. Nilamon na sila ng kumot na hamog na sa Los Baños mo lamang mararanasan.

Nilamon na sila ng mga kapwa makatang kung tawagin ay "Samahang LAYB" na labis na mahal na mahal ko. Nilamon na sila ng kaalaman at pagbabahagi ng kanilang sarili nina Sir Aguinaldo at Ma'am Colanta nang mapadpad din sila sa ilalim ng kabaong at di na minsan pang umalis.

Nilamon na sila ng NCAS Reg kung saan nabuo ang mga pangarap ng New Line Cinema, kung saan nakilala ko ang mga taong tatawagin kong brods and sisses balang araw, lugar na hindi ko aakalaing kinakatakutan ko noon, ay magiging silong ng mga bagong kaibigan.

Nilamon na sila ng isang summer na napagpasyahan kong i-debunk ang paniniwala ni Karen na "Ang summer ay para magpakasaya't magpahinga." Isang mainit na Abril-Mayo na naranasan ko ang maging nomad, at maging illegal housemate sa Wisma. Isang mainit na Abril-Mayo na nakilala ko sina Tina, Beanne, Tinnie at Tin (na minsan ay nakakalito ang mga pangalan). Isang mainit na panahong mas nakilala ko ang sis na si Alex (Sexy rin kung tawagin, kahit na labag sa loob namin ;P), na gaano man kaikli ang bawat araw ay tila humahaba ang gabi sa aming pagkukuwentuhan hanggang madaling araw.

Nilamon na sila ng bawat taong naging kaibigan ko, bawat karanasang ibinigay sa akin, at bawat paniniwalang nasagap ko sa Los Baños.

At masaya akong nangyari ang lahat ng ito.

Minsan, hindi totoong "the grass is greener on the other side." It's just a matter of taking a look first at the grass you're stepping on, instead of always dreaming about what the grass on the other side looks like.

Nababasa ko madalas sa mga nagfo-flood sa friendster bulletin na kung papapiliin ka ng Highschool o College, ano ang isasagot mo. Walang tumpik kong sasagutin ang College. Pero hindi ibig sabihin nito na itinatakwil ko ang buhay ko noong Highschool. Dahil kung gagawin ko ito, hindi ko makikilala sina Joy, Kristyl at Celren. Kabilang na ang tila Friends (kung international) o Click (kung local naman) na barkadahan namin nina Charity, Joshua, Tope, Anne at Christian. Sila ang ilan sa mga magagandang nangyari sa buhay ko. At alam kong sa minsang paglisan, "..kung ano man ang aking iiwan, iyon pa rin ang aking babalikan. Walang magbabago," tulad ng aming pagkakaibigan.

Biglang tumugtog sa aking isipan ang kanta ni Lindsay Lohan..."So you want to change the world, what are you waiting for?..." Naalala ko ang KCS na kasa-kasama ko lamang kagabi sa Galleria, habang alam ng Nanay ko na nasa SM Fairview ako. Ang sandaling oras na magkakasama kami, at sa ilang beses na nagkausap kami, mapa-online man o personal, ay sapat na upang masabi kong higit pa sa chat ang mararating ng aming samahan.

Bakit nga ba ang tagal ng pagbuo ng planetang ito? Siguro dahil na-addict ako sa Sims2. Mahirap na kapag repressions mo ang kalaban. Hay. Huwag nang isipin ang nakaraan, ang mga dahilan. (note to self: alalahanin ulit kung saan dapat ginagamit ang NG at NANG)

Sa wakas, nagkaroon na rin ng bagong dibuho ang blog na ito. At ngayon ko lang naisip, mas madali pa lang bigyan ng bagong buhay ang isang bagay kapag naaalala mo ang dahilan kung bakit ka pa gumigising araw-araw.

Salamat sa pagbasa at pagbisita.

PLANET OF THE APS. RESURRECTED. 12.11.2005

lakbay-aral

Dahil tamad akong gumawa ng post this sembreak, huhugot muna ako mula sa mga rxn papers ko this sem. Wala lang, para mai-share ko lang.

I guess this had been the third time that I joined the field trip to Manila (wow! Manila! As if I don't live near there...)

Sayang talaga. Sana nag-Mt.Banahaw trip na lang kami. Makaka-meet pa ng mga Rizalistas. Now, that's what I call a REAL field trip. Anyways,I believe that every trip is a new learning experience. It's up to you to make it worthwhile every time.

RXn paper in P.I. 10o...

BIGYAN NG PAKPAK SI JUAN

Minsan, habang nilulunod ko ang aking sarili sa harap ng telebisyon ay nakadaupang-palad ko ang isang lumang episode ng “Pahina” – isang pambatang palabas ukol sa literaturang Pilipino. Tampok ng umagang iyon ang tula ni Jose Garcia Villa na ang pamagat ay Pakpak:

“Bigyan mo ng pakpak itong aking diwa, at ako ay lilipad hanggang kay Bathala…”
Sa panahon ngayon, nakakalimutan na ng ating mga diwang lumipad at maghanap ng mga karanasang makakapagpakilala sa ating sarili ng lubusan.

Ang paglalakbay noong Sabado sa mga makasaysayang lugar sa Maynila ay nakakapagpabigla pa rin sa akin bagama’t ilang beses na rin akong nakapunta sa ilan sa mga lugar na iyon, tulad ng Simbahan ng San Agustin at Fort Santiago. Masarap balikan ang nakaraan.

Subalit, marahil ay mas mananamnam natin ito kung noong bata pa lamang ay namulat na tayo na mayroong mga ganitong lugar kung saan madadama mo talaga ang kasaysayan, ang nakaraan, ang iyong pagkatao.

Maaring “sour-graping” ang ginagawa ko. Noong elementarya at hayskul ay wala kaming ibang field trip kundi sa Malabon Zoo o Tagaytay. Siguro, naisip ng mga guro noon na hindi magugustuhan ng mga bata ang makakita ng mga puros larawan o eksibit.

Para sa akin, hindi ba’t mas ma-eenganyo ang mga batang mag-aral ng Kasaysayan, Sibika o Hekasi kung ang mga mismong tinatalakay rito ay nakikita nila sa kanilang harapan?

Kung sa bagay, iba naman ang field trip sa Lakbay-Aral.

Nakakapanghilakbot – ito ang isang katagang makakapaglarawan sa Casa Manila. Nakakatuwang isipin na ang kahoy na sahig na aming tinatapakan ay kinatatayuan noon ng mga taong mahigit sa isandaang taon nang patay. Malaki ang naturang bahay, at naniniwala akong mayroon pang mga parte ang bahay na iyon hindi sakop ng mga bisitang puntahan.

Tulad na lamang sa Simbahan ng San Agustin, kung saan mayroong mga siwang na papunta sa ilang hagdanan na tinapalan ng eksibit o mga malalaking pigura. Ang Simbahan ng San Agustin ay isang manifesto kung gaano kayaman at kalakas ang kapangyarihan ng relihiyon noon. Tulad ng kasaysayan, maraming kuwento ang nais ibahagi ng lugar na ito, sa tabas pa lamang ng damit ng mga prayle, o sa mga ilang santong nakapalibot sa amin. Ngunit mayroon ring ilang aspeto ng kaysaysayan ang hindi nais ilantad sa publiko, tulad na lamang ng mga siwang hinarangan sa San Agustin. At marahil, mananatili silang ganoon.

Naalala kong muli ang Fort Santiago. Kung may isang pagkakahalintulad ang aming mga napuntahan ay napansin kong maraming nais itago ang kasaysayan. Nasa sa atin kung nais natin itong madiskubre o malaman; halintulad sa inaakala naming “hidden tunnel” na aming nakita sa pinakatuktok ng museo. Kasabay ang ilang turistang Hapon ay ninais naming pasukin ang tunnel, subalit kulang na rin sa oras at hindi rin kami handa. Madilim doon, at mahirap harapin ang kasaysayan sa dilim.

Nang dumating kami sa Lights and Sounds at Ayala Museum, naisip kong maaaring bibihira lang ang mga taong nakakapasok sa ganitong lugar at napagmamasdan ang kasaysayan. Maging ang masa ay maaaring hindi pa napagmamasdan ang mga ito. Hindi matigil ang pagkiliti sa aking isip na kailangang magbayad ng P150 o higit pa, upang makita natin ang hiwaga at ganda ng ating kasaysayan na mismong tayo rin naman ang gumawa.

Marahil, kahit ang mga kaapu-apuhan ng mga katipunerong nasa lansangan, o ng mga sundalo sa Death March na kumakayod araw-araw ay hindi pa rin nakakapanood ng mga tulad nito. Hindi nakakapagtakang minsang isagot ng mga taong ina-ambush interview na pambansang ibon natin ang agila (maya dapat, hindi ba?)

Noong elementarya’t hayskul, kapag nababanggit sina Amorsolo at Luna ay maiisip nating kilalang-kilala natin sila. Para anupa’t pinag-aralan natin sila ng ilang taon. Subalit noon, ni isa sa kanilang mga gawa ay hindi ko pa nakikita. Sasabihin natin madalas na “Magaling na painter yang si Amorsolo! Ang galing ng Spolarium ni Juan Luna, diba may kapatid din siyang painter?” Ngunit, aktwal na ba nating nakita ang mga obra maestra nila?

Kolehiyo na noong Lakbay-Aral naming sa History 1 ng aking personal na makita ang Spolarium ni Juan Luna. Napakalaki nito, hindi maiisip na iisang tao lamang ang gumawa. Sa mga panahong iyon, masasabi ko ngang magaling na pintor si Juan Luna. Ngayon naman sa Ayala Museum ay kay Amorsolo.

Nakakalimutan na nga nating paliparin ang ating mga diwa. Sa pagbunsod ng mga internet, o computer games ay nakakalimutan na natin ang halaga ng aktwal na karanasang maaari nating matutunan sa labas ng bahay. Maging ako man ay maituturing na adik sa mga naturang teknolohiya. Nakakalungkot lamang isipin na bihira na iilan lamang ang mga estudyante, o mismong mamamayang Pilipino ang nakakatamasa ng mga ganitong uri ng Lakbay-Aral na hahayaan kang kilalanin at mahalin ang iyong kasaysayan. Kuntento na lamang tayo sa pagkuha ng mga litrato sa internet o mapagmasdan ito sa mga libro, samantalang ang aktwal na kasaysayan ay nasa paligid lamang natin.

Nakakapanghinayang ng minsang sinabi ng guardia sa Casa Manila na noong unang panahon, ang nagsisilbing electric fan ng mga tao sa hapag-kainan ay ang higanteng bintana o ang malaking pamaypay sa ulunan nilang hinihila ng mga serbidora. Ngayon, naka-aircon na tayo palagi. Artipisyal na ang hangin.

Sana ang pag-aaral ay hindi rin maging artipisyal balang araw. Sana’y patuloy pa rin ang paglipad ng ating mga diwa.

tired of the usual

The first semester's finally over. Second semester of my junior year is finally creeping up on me. It won't be long now till I graduate from college (wag lang po maextend, utang na loob).

I'm still undecided whether I'll have my practicum this semester break. A lot of my batchmates have been very busy with their papers, while I am here, ranting on this blog of my laziness and drowning on the "Bahala Na" attitude.

I definitely didn't like this semester. It wasn't very ideal for me taking classes last summer - it had my energy hanging onto a thread as the school year started. It was as if the three-week vacation wasn't enough to replenish myself. This sem was a disaster.

I still find myself doing nothing - the usual. Nothing changed in me since highschool. And my objective of opting to study here in Los Banos was to look for myself - to change who I am or what I've become back when I used to call Lagro, Q.C. as my home. But now, it seems as if I'm estranged between these two places: Los Banos and Lagro.

Yes, I did choose to run away. My brother was right all along; I am an escapist, especially when it comes to dealing with myself. I always think that running off, getting a new perspective in life would change who I am. But then, a lot of new and newer perspectives have gone by. I opted to become passive about them.

We can't change who we are. Like what my professor in P.I. 100 said, a society could change from one system to another, like primitive communal to slave-master, but still a fragment of the previous society cannot be easily overhauled by the new system. A part of it would still remain. A part of me may always change, but still, the person I used to be would still manifest. And it always could do good, or destroy me.

Right now, it's destroying me bit by bit.

WANTED: A person who would sit beside someone who would simply listen about a person's rantings about life, never dare speak a word about themselves but simply pay attention to what he/she is saying; A great listener who doesn't put himself on the spotlight but rather cares for the other person so much, eager enough to share the time and ears with the other.

At the end of two weeks, NO APPLICANTS.

Wala lang.

cultural night

Nakakatuwang isipin at balikan ang mga bagay na alam nating minahal natin noon pa man.

Pilit bumabalik sa aking isipan ang nangyari noong gabi sa freedompark, ilang araw bago ang cultural night. Nawa'y hindi nabago ang pananaw ukol sa isa't-isa. Bagama't alam kong hindi tayo magiging ganoon. Alam natin ang kaibahan ng trabaho sa pagiging magkakaibigan, na unang naging pundasyon ng ating samahan.

Kapwa tayo may pananagutan. maging ako'y nagkulang, masasabing nalihisang landas ng minsang nalingat. Subalit, sa araw ng cultural night, nasilayan ko pa rin sa bawat isa sa atin ang pagmamahal sa Layb - sa samahang lalong nagpaalab sa ating pagkamanunudla, o manunulat. nakakatuwang pagmasdan lamang ang isa't-isa sa atin, na kahit nagkaroon na ng maraming pagbabago sa buhay ay lumalabas pa rin ang mga katangiang nagpakakilanlan sa atin sa isa't isa. ITO PA RIN ANG LAYB. TAYO PA RIN ANG LAYB. At hinding-hindi tayo mawawala.

Ang cultural night na kamakailan lamang nangyari ay sana magsilbing pagmulat sa atin, o marahil maging inspirasyon na balang araw aymakalikha rin tayo ng mga ganoong uri ng pagtatanghal. Hindi man magarbo, makaapekto man lang sa buhay ng mga taong elbi o sa labas man.

Nakakaiyak ang pagkanta nina ilia at irvin. Nais kong lumuha noon kung hindi lang nakatutok ang spotlight ;)

Kay pinky, saludo ako sa pagiging responsable mo. Ang hirap at pagoday natutumbasan ng kaligayahan o pagngiting habambuhay na matatandaan.

Kay quel, kita man sa iyong mukha ang pagod ay patuloy pa rin ang pag-alab ng pagmamahal sa samahan. salamat.

Kay carmel at paul, isa kayo sa mga malalambing na boses ng layb na hindi kailanman nauupos ang pagpapahalaga sa samahan.

Kay dotong at vaness, ipagpatuloy ang pagsamba sa dilim - at pagcareer sa spotlight man. ;P Ang inyong presensya ang nagpatibay sa amin sa gabing iyon.

Kay kring, nadama ko ang iyong likod. At labis akong nagalak nakasama kita sa pagsamba sa dilim.

Kay blythe, hayaan nating ang hamog ng dry ice ng gabing iyon ang patuloy na magbuklod sa ating samahan. salamat kapatid.

Kay clarisse at botchok, ang pagmamahal ninyo sa layb ay sintindi ngpagmamahal ninyo sa isa't-isa. Na-felt ko. Naks. Salamat muli.

Kay jave at katalbas, alam naming ang inyong kaluluwa ay naroon.

Kay aji, salamat sa pagsuporta, na kahit sa huling mensahe ay dumating ka pa rin.

Higit sa lahat, kay kuya james, na isinaalang-alang ang propesyonpara sa gabing pag-aalayan ng layb. Sumasaludo ako sa iyo ng ilang ulit. Walang patumanggang pasasalamat. Isa ring pasasalamat sa iyong kaibigang ang pangalan ay di ko nawari. MARAMING MARAMING SALAMAT.

At sa iba pa,mabuhay kayong lahat.

Panghuli sa pinkahuli: ma'am amy, sir dennis at sir dumlao...

Hindi ko alam kung sapat bang sabihin, subalit kung hindi namin kayo nakilala, marahil wala rin ang layb bagama't mga estudyante ang halos bumubuo rito. Subalit walang estudyante kung walang guro, wala ring guro kung wala ang estudyante.

Ang aming mga natutunan, at matututunan namin sa inyo ay tumatatak sa amin,tagos sa kung ano ang natututunan sa klasroom. Di man halata subalit ninanamnam namin ito sa aming mga sariling paraan ;) Bawat paghabi ng tula ay may minsanang patumangga ng pag-alingawngaw ng inyong mga karanasan at turo sa amin, kasabay ng pangungulit ng aming mga damdamin sa pagsusulat, o pagtula.

Labis na pasasalamat sa inyong pagpalakpak noong tinawag ang layb. Ang inyong pagsuporta, pagpalakpak ang naging musika sa aming tenga (cliche ito ;D) at nagpalakas sa aming loob sa pagtuntong namin doon. Salamat po. Maraming salamat.

SAMAHANG LAYB. KABAHAGI NG ALAY TRIBU CULTURAL NIGHT. NAGANAP NOONG AGOSTO 31, 2005 SA S.U. AMPHITHEATRE.

Ito ang Layb. Tayo ang Layb. Hinding-hindi tayo mawawala. Patuloy pa rin ang pagsamba sa dilim, sa tula, sa buhay. Mahal ko kayo.

...

"Wala sa bokabularyo ko ang magalit."

Pero minsan nagbabago din ang tao, at hindi natin alam kung magugustuhan natin ang pagbabagong iyon

(Huwag kang mag-assume. Hindi ito para sa iyo. Huwag kang feeling. Move on. Would you even care? )

new line cinema

Ang bilis ng panahon. Parang kailan lang (Parang kailan lang, nang ang mga pangarap ko'y kay hirap abutin...) ng nagkakilala tayong pito. Kung tutuusin, nasa labing-apat o labing-dalawa ata tayo noon. Hindi ko na matandaan. Basta't ang tanging tumatak sa short-term memory kong utak ay kayong pito.

Unang araw na sumabak tayo sa NCAS ay tila nais na nating hilahin ang oras. Cliche mang pakinggan subalit yun naman talaga ang nais nating mangyari. Tuwing sasapit ang 5:30 ng hapon, nariyan na ang pangamba sa hindi malamang dahilan. Sa akin, pakiramdam ko ay kakatayin na ako. Hindi ko alam kung ganoon ding kalala iyon para sa inyo. Ganunpaman, lumipas ang isang linggo at nanatili pa rin tayo.

Pumasok ang Lunes, nawalan tayo ng pundasyon at ilang miyembro. Hindi natin alam kung ano ang gagawin. Ang dalawang linggo ay parang buwan kung lumipas. Marahil noong weekends, hindi rin tayo mapakali ng umuwi tayo sa kanya-kanyang bahay natin; sa Muntinlupa, sa Q.C., sa Antipolo, sa San Pablo o di kaya'y sa dorm lang. Hawak-hawak ang kulay sky blue na notebook (na binasagang turquoise), hindi natin alam kung paano pagugulungin ang araw sa mga palad natin. Dumaan ang Sabado, matatapos na ang Linggo, Lunes na naman. 5:30 na naman. NCAS. Aah.

Naaalala ko pa ang araw na kinailangan nating magmukhang mga totoong babae at lalaki. Isa iyon sa mga pinakanakakapagod at kakaibang araw. Natatandaan ko pa rin ang medyo murky lights ng NCAS, ang mga pillars nito na kadalasa'y ginagawa nating taguan kapag naluluha o di kaya'y napanghihinaan ng loob (o di kaya'y para magtago? hehe). Hindi ko rin maaaring kaligtaan noong biglang nawala ang apat sa atin, at hindi namin alam na 3 kung nasaan kayo naroroon. Naghihintay kami sa harap ng isang dorm/apartment; nagtataka, nag-aalala kung saan kayo napadpad. Noong hinimatay ang isa sa hindi malamang dahilan. Noong tumakbo ang dalawa sa fertility tree. Noong nakatago ang iba sa chamber at lumalabas na pula ang mata.

Ang bahay sa Raymundo. Sino ang makakalimot sa itsura nito? Na ayaw pagamitin sa atin ang CR kahit na magkasakit na tayo sa bato? Hehe. Sino sa atin ang makakalimot sa pagpa-praktis ng kanta't sayaw, kung kailan nais nating magfeeling na choir tayong kumakanta ng "Umagang Kay Ganda" at may voicing pa tayong naisip? Sino nga ba ulit ang nagsabing matutulog lamang tayo ng 5 minuto at nagising na tayo ng alas-sais ng umaga? At kung maaalala pa kaya tayo noong mga taong nakakita sa ating lumabas sa bahay with the "knowing look?"

Bigla ko muling naalala ang mahigawang 11:53pm sa KeyStrikes. Kung saan nagbakasakali tayo sa Palacasan, at nahanap natin ang "clue" sa ating layunin. Kung saan tayo napadpad: sa 4Boys, sa mga computer shops, hanggang sa huling pag-asa ay doon natin nakita ang liwanag sa dulo ng tunnel. Nakakatuwa. Nakakatawa. Naalala kong muli noong nakaupo tayo sa mga monobloc at gumagawa ng assignments, o di kaya'y noong nag-aabang tayo sa malamok na lamesa ng 4Boys at medyo nakakatulog. Pungay na ang mata subalit nagmamatyag sa mga dumadating; at hindi ko malilimutan ang mga katagang, "Hindi mapupunta sa wala ang mga pinaghirapan natin..."

Oo nga, hindi siya napunta sa wala mga batchmates.

At magpasahanggang ngayon, hindi natin pagsasawaan ang mga kwento natin tungkol sa mga naranasan natin na kahit paulit-ulit at halos kabisado na natin, ay palaging magiging bukambibig natin pag magkakasama.

Robby Benson Torres,
Kristy Ann Texon,
Anna Zoe Magallanes,
Carlo Comia,
Ma. Concepcion Macalintal,
Kristine Reyes,

JULY 24, 2005. HAPPY 1st ANNIVERSARY SA NEW LINE CINEMA AGENCY!!!!

Huli ang pagbati, ngunit mas mababagabag ako kung hindi ko ito magagawa. You're the greatest guys. Muah muah.

still haunted by "graveyard of the fireflies"

Sa tinagal-tagal ng panahong di ako nakakapagnet, sa wakas Biyernes na. May hang-ups pa ako ng sineng salo-salong iniyakan namin nina Mareng Kate ant Pareng Eka (pinilit lang po yung Mare, para ma-emphasize ang Pareng Eka). Iba talaga ang taste ni Mr. Gavarra. Hanggang ngayon, ginugulo pa rin ang isipan ko ng Graveyard of the Fireflies. Disturbing. Sentimental, still disturbing. Oo, disturbing siya. ire-recommend ko siyang panoorin kung member ako ng film festivals. Sayang, di ko natapos ang Spirited Away. Seems promising. Pero alas-tres na noon ng madaling araw. Matulog naman tayo. Tutal dalawa na ring pelikula ang napanood namin, yung isa pala ay The Debut, starring Rufio ng "The Hook" (a.k.a. Dante Basco).

Fi-nolood na naman ni Fer ang friendster. Kung meron mang awards for Greatest Membah ng Friendster, siya ang iboboto ko. Nakakatuwang magbasa ng mga posts.

Ipinanganak na rin pala kahapon ang rival org ng BKS - Busy Kami Society, kung saan charter members sina Fer, Mycs, Zoe etc. FKS - Free Kami Society, kung saan ako pa lang at si Aji ang members, at ang member ng BKS na si Cater ang nagbigay ng ideya sa amin. I-expel niyo na siya hehe ;)

Kaninang mga 11:00 am, kasalo kong kumakain si Ninang Joan sa Jolibee ng Olimall. Maraming napag-usapan,napagdiskusyunan. From lovelife, politics, friends, life per se. Maraming tumatak sa isip ko. Pero may isang bagay na nabanggit niya na hindi ko maalis sa utak ko, "Usually kasi kapag may intuition ka na there's something wrong, most probably totoo ngang there's something wrong."

Oo, may intuition akong there's something wrong about something in my life that I can't discuss with anyone for now. Heto na naman ang litanya ko. Actually, malapit ko nang isara ang blog na ito dahil nagiging venue for emotional catharsis siya for me. Which isn't actually good at all. Magb-blog lang for the sake of ranting. Kaepalan ko naman.

Katatapos lang ng ENG 5 class ko. At nagkakapatung-patong na ang lahat ng mga bagay. Hindi ko na sila mapigilan. Hindi ko na mapanghawakan. Nakakaasar, nakakainsulto sa sarili. Ulit, tao lang naman ang gumagawa ng sarili niyang problema. Kaya naaasar ako. Kasi nammroblema ako. Eh mas marami namang tao sa mundo ang may mas mabigat na problema kaysa sa akin. Pero tutal, iba't-iba naman ang context na ginagalawan natin. Paano ko mamamatay ng maaga niyan kung ngayon pa lang hindi ko pa maabot ang 1/4 ng self-satisfaction na isang prerequisite to die?

"People kill themselves with work to escape from certain things." -galing kay Cathy Salamangkera.

Yun lang. Nakakaasar. Nangingilid na ang tubig sa eyelids for no reason at all. Nakakaasar ulit.

Walang makakarelate sa particular blog na ito. Sorry. I don't consider my readers for now. Magpapaka-selfish muna ako. Just in the ranting attitude. Uwi na ko ng dorm.

drugged w/ dan eric's

Napakadaming problema sa mundo. Hunger, poverty, AIDS, terrorism, love, friends, school, family, money, death: bawat tao namomroblema. Kahit gaano kaliit o kahit halos wala naman nang kwenta ang pinoproblema, problema pa rin yun. Maybe, it's safe to say that people being problematic is already part of our nature that we can't remove from man's genetic make-up.

And if you got tired of thinking too much about the petty things about life, suit yourself by eating a pint or gallon of ice cream. Whatever size it is that would satisfy you.

Eating a pint of cookies n' cream-flavored ice cream is one great way of injecting yourself with anaesthesia, or inducing yourself with sedative pills.

The coldness of the smooth, creamy dessert will numb your taste buds and throat. Using ice cream as an antidote to forget your problems is somehow beneficial, although people might find it very odd. You certainly won't feel a thing.

It worked for me. But it was an unworthwhile experience. It was the first time I didn't enjoy eating ice cream. It was tasteless; every spoon fed to the mouth seemed like a mere mechanism to ease the self with too much thinking, worrying and despair. But that is the magic behind it. After 10-20 intakes of it, you'll find yourself staring at the wall or whichever place you last looked into.

And it's definitely not because of brain freeze. Unless, you ate the dessert to fast. Moderation is the key here to get the desired effect.

Honestly, I looked like a "midget"(w/o any biased tendencies whatsoever) sitting on top of a bed and indulging herself with one-after-another spoonfuls of dairy.

After eating, I slept. I felt tired. It was past 9 in the evening.

A day wasted.

for tinerz

Today, I woke up from a deep sleep in Wisma - an apartment where my sis Alex stays and where I've been spending my days these past 2 weeks. As usual, my back hurt as I sat on the bed. I guess orthopedic ones really doesn't suit the formation of my "scoliotic" back. (Though it was supposed to cure it). Still, I love sleeping there. At 7:30 am, I waited for Alex to wake up and contemplated on my lessons for the Koreans today.

After a few minutes of staring at Alex, wondering if she'll wake up, she finally had the urge to. Alex got her phone and read one sent message.

Tinerz'(also my sis in UPFC) father died this morning.

Alex got up, and told me the news while having a hard time reading the message. Both of us didn't expect it. It's too harsh to be a prank, and Fer (also our sis, the one who sent the message) definitely won't do that as a joke. Alex and I were quiet for a few seconds.

The hardest part was that Tinerz was miles away from us; comfort for a dear friend would only mean text messages and calls for now. Now as I am typing this, Fer had already flooded the friendster bulletin board about what happened. It definitely is true.

That's why I am making this post. We can't let distance stop ourselves from showing we care.

Kaya Tinerz, don't forget that we are here to help you, support you, and carry you through all these. Trials are made for us to be stronger people. Death is something that all of us fear of, but it is how the cycle of life goes.

I may not be there by your side right now to offer my shoulders, but my sentiments of you and your family constantly resides in my mind every minute, hour. Sana andyan ako sa tabi mo, kung hindi man para kailangan mo ng maiyayakan, makakausap man lang.

Be strong. Though I know you already are. SIS, mahal ka namin. Makakayanan mo ito. makakayanan natin ito. Take care always. We will see you soon.

Aps

summer na

Summer na. Nakakaasar. Wala akong bakasyon. Mainit sa LB, nakakatamad. May klase pa ako mamayang 4:30pm. Pero okay lang, aircon naman dun eh. Sana lang hindi ako antukin. Gusto kong mag-swimming. Gusto kong umuwi sa QC. Gusto kong maglakwatsa. Kaya lang, para na rin naman akong naglalakwatsa ng mga nakaraang araw. Parang wala ring pinagbago.

Summer na. Sana itigil na ng LB na gawing dalawa ang panahon sa isang araw. Hindi ko tuloy alam kung susuotin ko ang shades ko, o magpapayong ako. Nakakaasar. Wala na akong pantalon. Naka-jogging pants ako ngayon. Hindi dahil kasi gusto kong career-in ang P.E. ko na Philippine Games tuwing 7 ng umaga. Wala lang talaga akong pantalon.

Summer na. Nami-miss ko na ang mga taga-LAYB, mga taga-FC kahit na araw-araw ata kaming magkklase. Nalulungkot ako. Marami kasing ga-graduate na brods at sisses. Nakakamiss lalo. Sana makapunta ako sa Sabado.

Summer na. Buwan ko ito. Abril. Dapat naipost ko na itong entry na 'to kahapon pa kung hindi lang nagloko ang Chikka sa KeyStrikes at nawala ang iniinternet ko. Nakakaasar pa rin. Bad trip.

Summer na. Sana may LAYB pa rin. Kaya lang hindi ko alam kung andyan ang mga "jurors" ng LAYB. Ang saya ng worksyap. Naging jumpstarter siya sa buhay na muntik ko nang kinalimutan. Naibalik niya ang dating ako. Kaya ako nagsusulat uli ngayon. Oo, gusto ko pa ring magsulat. Gusto ko pa ring maging manunulat. Hangga't hindi pa ako guma-gradweyt ng kolehiyo, hindi na ako ulit magdadalwang-isip kung gusto ko nga ba ito. Bahala na. Hindi, mali pala. Ako ang bahala.

Summer na. Tumawag ako nung isang araw sa celfone ni kuya, humihingi ako ng load. Nahuli ako ng Nanay ko. Nagsinungaling kasi ako tungkol sa workshop nung LAYB. Sinabi ko namang workshop talaga yun, ayaw maniwala. Kaya lang di ko ata nasabing mags-swimming kami. Sige, huwag nang maghugas ng kamay. Hindi ko talaga sinabi. Pakiramdam ko kasi hindi ako papayagan. Eengot-engot talaga. Pinagalitan ako. Warning 1 na daw ako, at wala nang kasunod pa. Kapag nahuli ulit, ipu-pull out na ako sa LB. Okay lang yun, sulit naman lahat. Kasalanan ko rin. The best pala ang resort, congrats sa mga head and coordinators ng worshop. Ang galing. Nakakatuwang isipin na ganito na ang naaabot ng LAYB. It makes me do my silent smile :) Minalas lang talaga ako nung kinaumagahan ng workshop. Ayoko na sa mga kuting. Mapanlinlang sila. "Pasensiya na po sa pagiging inconsiderate namin." Pero kahit papaano, sana naging magkaibigan yung kuting na pinagtagpo namin. Sana may lukso ng dugo na nangyari. Sana maging friends sila for life. Sa susunod, ika nga ni Kuya Jexter, magiging "goal-oriented" instead of "person-oriented" na ako. Be pragmatic.

Summer na. Isang thrill ang camping noong Sabado, FC Day. Kahit na sumakit ang katawan ko dahil naipit ako ni Macon at Alex sa pagtulog (hehe), ang sarap ng bonding. Nanghihinayang lang ako. Hindi na ako nakasama nung umaga. Naunahan ng physical weaknesses. Congrats sa mga nakapagpasilab ng bonfire; sa nagluto ng isda at gumawa ng mangga,kamatis at itlog na maalat; sa bumili ng masarap na pansit at maraming tinapay; sa mga nagtayo ng tent; sa mga kapitbahay na tiniis ang ingay ng FC kahit madaling araw na; sa mga multo na hindi kami ginambala masyado; sa lugar sa San Pablo (San Cristobal) na nagpapaalala sa akin ng pelikulang Blairwitch Project; lalung-lalo na kay FER (Go sociocom head!) at sa mga 2005 GRADUATES na ginawang posible ang lahat-I salute you brods and sisses!

Summer na. Pero malamig sa loob ng J-Ville. Parang hindi summer. Hindi ko pa rin maayos ang blog ko. Tamad na naman. Ititigil ko na muna ito. Hindi ko pa nagagawa assignment ko sa CMSC1. Baka malaki na ang bayaran ko. Wala na ko pera, wala akong ipon. Sana pagpindot ko ng POST, hindi magloko ang pc.

Till next post.

quick story at 11pm

This is a story I have "impulsively" written while my brain is draining from my research paper in COMA 192. Instead of finishing the paper, I have written this one instead. It was past 11 in the evening, I was in COMSAT (a computer shop) and only a few people were surfing the net or typing their papers. It was hell week already. I just watched Retorika 4: Bitter Society. And yes, I'm proud to say I could relate to it. I am bitter with love. I usually define love as stupid. Kill me now but I'll stand with my definition.

I felt my phone vibrated. Someone texted me. Then, the ideas splurged suddenly. This is one of my untitled stories. No offense to men, pardon the bitter woman who wrote this. Comments please, hehe.

THE STORY YET TO BE TITLED (hmm...isip muna ako oki.)

Inspired by the Retorika 4:Bitter Society

Kadalasan, ang isang lalaki walang dahilan para itext ang babae. Kaya hindi niya ito ittext. Magsesend lamang cya ng message dito kapag magtatanong ng assignment, o kung may group meeting ba sila. O talaga lang friendly ung lalaki, o di kaya bading siya. Kapag nakita mo sa iyong fone ang 1 message sent, at ang nagtext sa iyo ay ang lalaking “know mo lang by face or name,” at gabi-gabi niya itong ginagawa, iba na ang meaning non para sa lalaki. At cyempre para sa iyo na rin. Lalo na pag nagsesend siya ng mga sweet messages at quotes sa iyo, lalo na pag wala sa itsura niya ang magpadala ng mga ganoon, iba na ang pakay ng lalaki sa babae.

Mas malalim. May hinahangad. May inaasam.

Kapag naggugudnayt ciya sa iyo na may kasama pang sweet dreams at don’t let the bed garapatas bite, heto ka naman at kakabahan. Magtataka. Mag-iisip. Hindi kaya mayroon siyang nadarama para sa akin? Hindi kaya gusto niya ako? At siyempre, dahil feeling ka na mahaba ang hair mo at pakiramdam mong lahat ng lalaki ay nagkakandarapa sa iyo (kahit na isa lang naman cya talga), rereplayan mo cya ng matamis mong gudnyt at sweet drims. Mishu. Kahit na ang totoo ay hindi mo naman siya namimiss.

In short, nakipag-flirt ka lang sa lalaki. Mali. Hindi dapat. Kasi alam mo namang hindi mo siya mahal. At kahit kailan ay hindi sumagi sa isip mong maging kayo. Pero dahil babae ka, at nadadala ka rin sa mga pa-charming ng mga lalaki, madali kang bumigay. 1 message received. Mishu too. Galing sa lalaki.

Ika nga ng prof ko sa SOSC1, problema sa mga babae ay nagbibigay sila ng maraming kahulugan sa isang salitang binabanggit, lalo na pag binigkas ito ng lalaki. Kapag sinabi niya sa iyong mataba ka, feel mo ay panget ka na. Kapag sinabing ang payat mo, iisipin mong panget ka pa rin. Sabi ng text sa iyo ng lalaki. Mishu too raw. At dahil babae ka, maraming mga “theories at hypotheses” ang pumasok sa utak mo. Siguro pahapyaw niya iyon ng love you. O di kaya gustung-gusto ka na niyang makita bukas. Siguro iniisip ka niya gabi-gabi kaya namimiss ka niya.

Ang totoo. Namimiss ka lang niya. Un lang un. O ang mas masaklap na katotohanan, gusto lang niyang bigyan ka ng pampalubag-loob at sabihin ring miss ka niya kunwari. Pero sabagay, hindi mo naman din siya namimiss. Nakikipagflirt ka lang naman talga diba.

Gabi-gabing nagtetext sa iyo ang lalaki. Kahit hindi ka na nagrereply ay sige pa rin ang text niya sa iyo. Iisipin mong "Wow ang tiyaga naman nito! Malakas ang figthing spirit!" At kung maging suitor mo man siya ay siguradong masugid ito, parang prinsipe ni Sleeping Beauty na hindi nagpaawat sa dragon man o sa mga baging na nakapulupot sa buong kastilyo. Kaya lang ang hindi mo alam, nag-sho-show-off lang ang prinsipe. Ang totoo’y gusto lang niyang maging sikat sa lahat ng mga prinsipe ng ibang kaharian; ipakitang malakas siya sa iba – at ikaw ang premyo niya. Oo, ikaw.

Pero, malay natin. Baka naman iba siya sa lahat. Baka ang pagsabi niya sa iyo ng MISHU TOO ay bukal sa kalooban niya, at baka mas malalim ang kahulugan nito. Umasa ka na sana nga’y malalim ang kahulugan noon. Sana’y may kasunod nang i love you o di kaya’y itext ka man lang niya ng quote na patama. Para makapag-aminan na.

Nakikipagflirt ka na lang ba talaga? O like mo na siya? Or mahal mo na siya?

Isang araw, tootoot tootoot. Tumunog ang message alert tone mo. Nagtext ang lalaki. Love quote. Kinilig ka naman. Todo kwento ka sa mga roommates mo kung gaano ka romantiko ang lalaking nagsabi sa iyo ng mishu too. Tumalab sa iyo ang charm niya.

Ang tanong, ano kaya ang nararamdaman niya para sa iyo?

Nagtext ang lalaki kasunod ng love quote. Nagpahapyaw na naman ito. Gundnyt, sweet drims. Hop 2 c u soon.

Hop 2 c u soon? Mis ka na niya siguro talaga. Gusto mo nang sabihin sa kanyang iloveu. Pero napipigilan ka ng pagkababae mo kahit na flirtatious ang dating mo. Kahit na sa text lang, mahal mo na ata siya.

Isang araw, wala kang nareceive na text sa kanya. Lumipas ang 3 araw, 1 linggo, 1 buwan. Hindi tumunog ang fone mo kung saan navivibes mong siya ang nagtext. Natural, nagtaka ka. Hindi kaya patay na siya?

Tinext mo cya ng love quote. Hindi cya nagreply. Kinamusta mo cya. Hindi cya nagreply. Tinext mo siya ng patama na quote. Hindi pa rin siya nagreply.

Isang araw, nalaman mo na lang. May iba na pala cyang tinetext.

Wala ka nang magagawa kundi palipasin ang naramdaman mo para sa kanya. Hiling mo na lang ay magtext cya sana ulit sayo. Martyr. Kaya lang mahal mo na eh.

Ganyan ang mga lalaki. Maaalala ka lang kapag may kailangan sila sa iyo. Kitams.


*Sorry for the grammar and typo errors. Lost time to edit it.

the deer and the hunter

I saw you dragging her to the forest. She was fair, her skin was white as snow. Her lips was red as blood. She is beautiful. I was only a dot-nosed deer who was confused if a hunter like you could love an animal like me. You stabbed her chest, and as you took her heart, you took mine as well.

You forgot that the forest was where we met. It was the place that made me love you, every single day that I see you hunting the other wild. You didn't see me, until I showed myself to you. I want to be hunted by you. I ran when you were too near, but when you can't catch up anymore, I walked. I loved it when I could look at your face clearly for the first time, instead of glancing at you from afar.

One day, I decided for you to finally catch me. Even if the sharpness of your knife would cause me pain, I was willing to take it. I waited. And waited. And waited.

But you didn't come back. I never saw your footsteps on the mud again. But still, I waited.

Every time I woke up in the forest, I look at the sun rising and think of you alone. I was wondering when are you going to come back. When will you hunt for me again? I miss the chase. I missed you. Even if everything wasn't sure. Even when I said I love you, and you said you like me for my fur. A rock hit me on the chest.

Then I thought if you were just the same as the others who hunted me and left me?

Until one morning, the sun rose. And I didn't think of you anymore. I didn't wait for you. I felt nothing. I didn't want to be chased anymore. I wanted to be alone and be once again with the wild that doesn't feel anything. That's what a deer was supposed to do in the first place - not to feel anything; to be simply hunted for my fur and die in the arms of many hunters.

There was another hunter. He came. But I didn't do the chase. Because I didn't want to feel anything. I wasn't supposed to. I am selfish of myself.

Then you came back to the forest, armed with your pen instead of the knife that I would've allowed you to kill me with. Even with the pen, you still said you like me. And you think you love me. And the rock hit me on the chest for the second time around.

The forest is where we met. It is where I loved you, and where you liked me and thought you love me. It is where I waited for you. You chased me again. But I was already hiding from you. The deer is afraid again. The deer doesn't want to feel anything. You searched. Then you left off maybe to another forest.

I am alone in the forest. Maybe you are alone too. Someday, maybe we'll find each other again. Someday.

For now, I hope you won't burn the forest.

"Sana ang hunter at usa maging magkaibigan. Para walang mamamatay, at walang papatayin."

*This story was inspired by a reading in my HUM1 class: Snow, Glass Apples

part 1 ng feb fair week

Gusto kong gumawa ng isang major make-over sa blog na ito, tulad ng mga nangyaring make-over sa buhay ko nitong mga nakaraang linggo.

Natapos ang Feb Fair 2 weeks ago. Isa sa mga linggong sana'y hindi mabilis na dumaan. Unang Feb Fair ko ito na kasama ang bagong pamilya ko sa FC. Kakaiba. Maligalig. Masaya. Marami akong narealize. Pero mamaya na ang mga detalye. Heto ang unang part.

FEB FAIR WEEK : Saturday, Feb. 12, 2005

Hindi ako umuwi sa amin bago mag-Feb Fair. Maraming mga bagay na kailangang gawin. Sabado: kasama ang mga brods *ehem, ung 2 doubtful pa hehe* na Carlo, Benson at Kuya Jexter, pinagmukha naming galaxy ang exhibit. Kapwa kami nasaludsod ni Kuya Jexter sa pagbuhat ng exhibit na nagfi-feeling akong macho kahit na hindi (hrrrm...Ate Beth?). Buti, nakasalubong namin si Carlo sa LandBank. Haha savior siya, malapit na't maibabagsak ko ang exhibit.

Dumating si Benson sa 4Boys. Nagkaroon ng magandang ideya si Kuya Jexter para sa logo. Iba eh, saan ka pa makakakita ng Rico Yan na, eh props pa sa Icebag (wehehe, joke lang po :P). Sinimulan naming ukitin ang styrofore-turned-logo ng FC. Nagmukhang Alps Mountain ang 4Boys. Napagod na ng kakahabol si Benson ng snow. Kahit naman ako maaasar. Pero, tuloy lang sa pag-ukit. Nanggagalaiti ata si Kuya Jexter sa styro, nabali ung isang part. Nagmukha nang friend ni Spongebob yung logo. Cute hehe.

Magbabandang 12 na, kumain muna kami sa Jhen's *bokbok para kina Quel at Irvin.* Mainit, matindi ang sikat ng sun. Walang magawa ang payong ko. Si Carlo, nakatatlong rice. Sana, rice na lang ang inulam din niya (hehe, peace tayo Carlo). Masarap ang ham and egg sa Jhen's, kung hindi lang nilagyan ng ketchup. Ayoko ng ketchup.

Pagkatapos ng isang 1.5 liters ng coke at pakete ng strawberry-filled sunflower crackers, natapos rin kami. Sayang yung kandila ni Kuya Jexter. Pero kaya pa namang irecycle, basta tipunin lang ung mga upos.

Umalis si Benson ng mga 2pm. Pumunta kami sa LFA para sukatin ang goal post. Malaki siya. As in sobra sa estimation. Tumambay kaming 3 sa Freedom Park. Nanlibre si Carlo ng kropek. Mas masarap kumain ng kropek pag may kasama.

Marami kaming napag-usapan. Mula sa hayskul layp, orgs, frat wars, soro wars, lovelife, courtship, lalaki, babae, multo, ESP, marami. Basta marami. Marami akong natutunan sa mga brods ko. Ngayon lang uli ako nakabond sa mga lalaki ng serious (yung isa nga doubtful) at humingi ng payo sa kanila tungkol sa buhay ng babae. Huli ko atang nagawa ito nung 3rd year pa ko at kausap ko ang kabarkada kong si Christian. Ironic, pero nakaka-enlighten.

Love is a phenomenon.

Nakakita ng isang kakaibang shadow si Kuya Jexter sa banda harap namin. Nahalata kong natakot ako kasi lumapit akong lalo sa kanila. Buti hindi nila nahalata. Pangalawang beses, si Carlo naman nakakita. Naramdaman namin ang gutom. From 4:30 pm, lagpas 8:00 na. Nakakamiss ang siomai ng Papu's.

Ayoko nang bumahin sa Papu's. Basta. Dyahe ang nangyari sa akin. Hindi ko na ikukwento. Sa amin na lang tatlo yun. Nagkuwentuhan kami. Mula sa magulang, sa buhay ni Kuya Jexter na tila isang shocking moment, hanggang sa naging inspirational ang topic. It was an blind eye-opener.

Magbabandang 11 na ng gabi. Pagkatapos kumain sa Papu's, nagkuwentuhan uli kami habang nakaupo sa gilid ng Goldilocks. Malamig ang hangin. Pero masarap pa ring makipagkuwentuhan. Hindi nakakasawa. Hindi nakakaumay. Sana hindi matapos ang gabi. Pero may curfew ako sa dorm. Si Carlo uwi pa ng San Pablo. Si Kuya Jexter, sa 4Boys nakatira pero delikado pa rin pag gabi na.

Marami pa rin kaming napag-usapan sa loob ng isang oras na yun. Dumaan si Kwek Kwek Tower na blocmate ni Kuya Jexter. Kaklase ko rin siya nung PE 1 at ngayon sa COMA 104. Magaling siya umarte. Magaling mag-adlib lalo na sa stage. Di ko napansin kasama pala niyang dumaan yung classmate ko sa SPCM 104. Di ko ata siya nabati. Ang labo na kasi ng mata ko.

Bukas aayusin naman ang booth.
Sana hindi masyadong mainit. Masaya mag-stay sa LB pag weekends. The feeling was a phenomenon for me.

Carlo, salamat sa kropek. Benson, ingats sa interview sa Forestry. Kuya Jexter, ipaayos mo na yan sa Aniko (?). =P

Hanggang bukas muli.

Part 2: abangan...

intimate moments with the cr cubicle

I felt the "boiling" water of the Women's dorm faucet caressing my body. It was already past 9 in the morning,I just came from my first class not yet bathed. Yes, I admit that I don't take a bath for my 7:00 class. I'd be late for my speech (SPCM 104 class) if I'd still get to dry my hair and end up looking hideous at the end. Damn the person who will mock me.

The everyday water that I bathe with is slowly killing the strands of my hair. Just like how I felt dead inside that cubicle while I was taking a bath. I wanted to drop a single tear, together with the water gushing out from the shower so that I won't feel its warmth.

But I didn't cry. I haven't cried for a long time.
It scared me. I am always scared. My posts on this blog mostly contained the phrase, "And it scared me." It's getting too pathetic.

Still, I wanted to cry. I want to rub away everything just like the soap I held on my left hand. I hope my silent self would stop being silent. I hoped that the soap would just cleanse away everything.

But it's just a soap. And all I writer could do with a soap is play with it with his words.

I turned the shower's knob to lower the gush. I was about to finish taking my late bath. Then I thought I wasn't able to cry. Again, it scared me. I turned the shower up again, until i could feel the gush of water splashing on my face rapidly.

It didn't help at all. I took my clothes and went back to our room.

After putting my clothes on, I read a letter.

I was teary-eyed, but still I didn't cry.

Damn the water for not comforting me.

the delusion that should have been

*A REVIEW ON THE PLAY I'VE SEEN RECENTLY: Varna and Friends*

I like superheroes. Especially when I was young, my cousins and I used to pretend we were the X-Men or Bioman having extraordinary powers and battling the forces of evil. I played Jubilee in X-Men while Yellow Four in Bioman. Back then, our headquarters was my grandmother’s bodega in Cavite, and cunning villains were her dogs and array of plants. I loved my innocence. I loved being a kid, believing that I could actually save the world in just a nick of time.

Varna and Friends, in my opinion, is one of the most original plays I have seen here in Los Baños. The concept is somewhat old, “gasgas” as what most people would say. Yet reviving the idea gives it that unique taste. Also, it is very timely since the emergence of fantaseryes such as Mulawin, Krystala and Marina had been the talk-of-the-town.

If there’s such thing as a feel-good movie, Varna and Friends is a feel-good play. Punch lines of various characters were infectiously hilarious. The script wasn’t that “cerebral” even if the villains were talking in pure English, especially Dark Invader’s accent. He should win an award for it. Being a musical play also added to the play’s “x-factor.” The upbeat sounds of their original compositions, as well as copycats of modern artists’ songs were amazing. This in the sense that the play was produced, directed and starred by students of UPLB itself.

Minor details such as the costumes and props really played a big part in the play. Without them, and their well-created tapestry, it would have been difficult for the audience to visualize the magical and energetic aura of the play.

Certain downsides of the play were very few, but fatal nonetheless. Dance sequences should have been polished more. Also, some song-and-dance number could have been removed; Some were too long that made certain moments of the play dragging and lifeless. Actors and actresses, mostly on the villains’ side, shouted most of the time: leaving the audience with vague words to comprehend. Although, I must praise that in every scene of the play, the word “cliché” didn’t come out from my mouth. Lastly, the end of the play all happened in a sudden; its quickness sort of buried its established performance.

Varna and Friends is a play that brought to life our inner childhood. For me, the message of friendship it wanted to impart only came in second. It reminded the audience on how we used to dream of being superheroes; fighting for the good cause and imposing change all over the world.

We used to aspire for these things, but as we get older, the nature of reality sets in and we are only left with false hopes.

I wished there were actually superheroes. I hope that Varna, or the X-Men or Bioman existed. However, here in the real world, we are only left with the Liga ng Hustisya: heroes who have the power to do something but opted to become famous bandwagons, just like politicians. Eherrm.